Solanin Film Festiwal. Dzień 1
Relacjonując festiwale filmów krótkometrażowych trudno jest znaleźć klucz, którym można traktować kolejne doniesienia. Przybliżający kino offowe Solanin Film Festiwal postanowiłem więc ugryźć następująco: codziennie będę donosił o kilku gorących tytułach z konkursu, a także będę chciał przybliżyć komentarze zaproszonych do Nowej Soli gości. Pierwszego dnia festiwalu gorące komentarze wywołały filmy: "List" Jakuba Janza, "Biała śmierć" Stanisława Leszczyńskiego i "7 dni" Damiana Żurawskiego oraz wypowiedzi Przemysława Bluszcza i Eryka Lubosa.
Najciekawszym z filmów konkursowych spośród wczoraj obejrzanych był "List" Jakuba Janza. Młody twórca przedstawił w nim historię inspirowaną opowiadaniem Chucka Palahniuka. Oglądamy tu uznanego krawca, który pisze list, jak by się wydawało dziękczynny do producenta nożyczek. Fabuła postępuje zgodnie z treścią listu, ale zamiast obrazować kolejne akapity, reżyser ogranicza się do przedstawień maszyny do pisania i ściany kamienicy. To ryzykowne rozwiązanie przyniosło pozytywny dla filmu efekt. Powstało niepokojące i zaskakujące kino, którego inspiracji szukałbym u Wojciecha Jerzego Hasa i Janusza Majewskiego. Film pozwala wierzyć, że nazwisko Janzy znajdzie się kiedyś na firmamencie obok tych znakomitości.
Nie udała się natomiast "Biała śmierć" Stanisława Leszczyńskiego biorący udział w Konkursie Kina Lubuskiego. Zastanawiałem się, czy w ogóle rzecz powinna być rozpatrywana jako film. Mamy bowiem do czynienia ze zgrywą przed kamerą; żartem, który mało kogo śmieszy. Szwankuje aktorstwo (najprawdopodobniej zabieg celowy), ręka operatora drży, jest niechlujnie i nieprofesjonalnie - czyli to z czym kino offowe najczęściej się w Polsce kojarzy, a co jest opinią dosyć krzywdzącą i niesprawiedliwą. W tym wypadku, niestety, potwierdzoną.
"7 dni" Damiana Żurawskiego broni się realizacyjnie - na tle konkurencji wypada pod tym kątem na całkiem dobrze wykonaną robotę. Sam pomysł na film, oparty na zdystansowanej relacji z tygodnia po katastrofie smoleńskiej jest wartościowym spojrzeniem na zawieruchę, jaką wywołała śmierć politycznej elity. Dużym plusem jest tu zupełnie obiektywne stanowisko - narrator nie chce się sztucznie angażować w panującą w Warszawie po 10 kwietnia atmosferę, nie chce też jej bojkotować. Wykazuje chęci do zrozumienia jej, ale niekoniecznie znajduje ku temu podstawy. Jego punkt widzenia jest niepoprawny, bo próbuje odpowiedzieć na pytanie, dlaczego powinienem się przejąć wydarzeniem, który nie wywołuje we mnie głębszych emocji? Należy je zbudzić na siłę, udawać, że się zbudziło, czy wykazać się nihilizmem? Na wydarzeniu, wokół którego utkano opowieść, można się było łatwo poślizgnąć. Reżyser zachował pion do końca.
Ciekawym wydarzeniem była pozakonkursowa projekcja niemieckiego filmu "Blaue Stunde". Reżyser - Erik Schiesko - przyjechał osobiście do Nowej Soli, gdzie zgromadzonej publiczności tłumaczył się, skąd w jego filmie polskie akcenty - część akcji osadzona jest na Przystanku Woodstock. Porównując poziom realizacji tego filmu z opisanymi powyżej polskimi tytułami, trzeba odnotować, że w Niemczech pojęcia offu nie przekreślają starannie zrobione zdjęcia, ani doszlifowana realizacja. "Blaue Stunde" nie jest może najlepszym dziełem, ale od strony realizatorskiej mógłby posłużyć za przykład polskim twórcom niezależnym.
Przemysław Bluszcz i Eryk Lubos, jurorzy, z którymi publiczność miała okazję spotkać się po projekcjach filmów z ich udziałem, przyznali, że poziom konkursowych tytułów jest zadowalający. Niedzielne rozstrzygnięcie zapowiada się tym ciekawiej, że aktorzy zdradzili, że już odbywa się między nimi poważna wymiana zdań. A to dopiero początek.
