Data publikacji: 2010.05.19LLF i LAF partnerami Solanina!

Lubuskie Lato Filmowe organizowane w Łagowie oraz Letnia Akademia Filmowa w Zwierzyńcu zostały partnerskimi festiwalami Solanin - Film Festiwal. Od dzisiaj będziemy informować jak trwają przygotowania do tych naprawdę DUŻYCH festiwali filmowych oraz razem wspierać ambitne kino! Zapraszamy do Łagowa i Zwierzyńca!

39. LUBUSKIE LATO FILMOWE - 20 - 27 CZERWCA 2010 W ŁAGOWIE 

Początkowo był to jedyny ogólnopolski festiwal filmów krajowych. Fakt, że podczas tego festiwalu odbywało się wiele seminariów i spotkań dyskusyjnych w swobodnej i niekontrolowanej atmosferze był niezbyt mile widziany przez komunistyczne władze. Stworzono drugi festiwal filmów krajowych - w Gdańsku - o wiele bardziej oficjalny, reprezentacyjny, wystawny. Niejako w cieniu Gdańska (później - Gdyni), w dużym stopniu dzięki inicjatywie działaczy Klubu Kultury Filmowej z Zielonej Góry i Polskiej Federacji DKF, festiwal łagowski przetrwał, tym bardziej kultywując swój odrębny - roboczy, dyskusyjny - charakter.

W odpowiedzi na nowe potrzeby wywołane dezintegracją a wkrótce rozpadem obozu komunistycznego, festiwal łagowski stał się od roku 1990 festiwalem między-narodowym nastawionym na prezentację kina krajów postkomunistycznych.

Powszechnie znany jest fakt dominacji w polskich kinach masowej rozrywki produkcji amerykańskiej. Kino europejskie stosunkowo rzadko i w niewielkim wyborze trafia na nasze ekrany. A już niezmiernie rzadko filmy naszych sąsiadów. Są one nadal słabo znane polskiej publiczności. Kino czeskie, słowackie, węgierskie, rosyjskie, ukraińskie, litewskie, łotewskie, austriackie, estońskie, ale także i niemieckie - jeśli trafia do kin w Polsce, albo jest prezentowane w telewizji, to w wielu przypadkach dzieje się tak dzięki festiwalowi w Łagowie. Łagów jest tym miejscem w Polsce, gdzie można zobaczyć te filmy w reprezentatywnym wyborze.

Lubuskie Lato Filmowe jest festiwalem filmów a jednocześnie forum dyskusyjnym, miejscem wymiany doświadczeń z czasu wielkich przemian - w tym również przemian modelu kinematografii. LLF jest nietypowym festiwalem. Zorganizowany skromnie, w pięknej miejscowości wśród lasów i jezior, [40 kilometrów od zachodniej granicy Polski, mniej więcej w połowie drogi (ok. 120 km) między Berlinem a Poznaniem] ale bez kosztownej reprezentacji, bankietów i wystawności jest raczej spotkaniem roboczym. To położenie niemalże na moście między dziś już zachodnią Europą, a tą jej częścią, która tradycyjnie, choć z geograficznego (i kulturalnego) punktu widzenia niezbyt słusznie, nazywana bywa wschodnią, zdaje się słusznie predestynować łagowski festiwal do tego, aby stał się mostem kulturalnym ułatwiającym przeprawę z jednego brzegu na drugi.

Nie gwiazdy ekranów są tu atrakcją, lecz autorzy filmówNie gwiazdy ekranów są tu atrakcją, lecz autorzy filmów, którzy toczą spory z publicznością, spory trudne, bo jest to publiczność poszukująca w kinie czegoś więcej niż rozrywki, tak jak cały festiwal łagowski jest jedną z ostatnich redut obronnych kina artystycznego.

Dla licznie zgromadzonych gości z krajów uczestniczących w festiwalu, nie tylko twórców zaproszonych filmów, ale i przedstawicieli klubów filmowych jest to również jedyna okazja zapoznania się z tymi filmami. Dla Czechów - z węgierskimi, dla Ukraińców - z rosyjskimi itd., a dla wszystkich z polskimi, które są tutaj prezentowane w szerokim wyborze.

Do Łagowa przyjeżdża rokrocznie nie tylko licząca się część polskiego środowiska twórczego, nie tylko delegacje twórców z krajów uczestniczących w festiwalu, ale także bardzo wielu młodych, szczególnie aktywnych widzów z rozsianych po całej Polsce klubów filmowych i studentów wydziałów filmoznawstwa. Swoje zebrane w Łagowie doświadczenia wiozą z powrotem do siebie, do domu. To właśnie oni organizują tam życie filmowe.

Łagowska konfrontacja różnych kultur symbolicznych, tak często w przeszłości nie tylko obcych sobie, ale i niechętnie do siebie nastawionych, jest bardzo potrzebna i może zrobić wiele dobrego.

Idea realizowana przez festiwal w Łagowie znalazła już - z naszą zresztą pomocą - naśladowców poza granicami Polski. W Cottbus, po drugiej stronie granicy, nasi wcześniejsi goście zorganizowali bliźniaczy festiwal (od 1991 roku), o nieco węższej formule, bo ograniczony do debiutów, drugich i trzecich filmów młodych reżyserów. Początkowo korzystali z naszego repertuaru, obecnie - dzięki znacznie większym środkom finansowym - stali się jednym z ważniejszych w Niemczech festiwali filmowych. Podobnie w Těrlicach, na Zaolziu, powstał (od 1993 roku) pod we współpracy z nami przegląd czeskich, słowackich i polskich debiutów filmowych.

Kolorytu dodaje łagowskiej imprezie festiwalowy konkurs, w którym startują wszystkie zaproszone specjalnie filmy pełnometrażowe. Jury przyznaje trzy główne nagrody: Grand Prix, czyli Złote Grono, oraz Srebrne i Brązowe Grono. Obok tego fundowane są nagrody specjalne.

Równie ważnym elementem festiwalu jest Forum Lubuskiego Lata Filmowego, którego temat wyznacza najważniejszy w danym roku kierunek dyskusji nad kondycją kinematografii uczestniczących w festiwalu oraz problemami dominującymi w danym roku w filmach prezentowanych na festiwalu. Forum to również miejsce diagnozowania zjawisk opisywanych przez ekranową rzeczywistość i zmian zachodzących nie tylko w kinie.

Konkurs festiwalowy, Forum Lubuskiego Lata Filmowego to nie jedyne elementy istotne dla tego festiwalu. Bardzo ważna jest możliwość niczym nie skrępowanej dyskusji z twórcami filmów ze wszystkich krajów uczestniczących w prezentacjach festiwalowych. Dyskusji, która często przenosi się poza ramy czasowe przewidziane przez organizatorów i staje się towarzyskim sporem twórców z odbiorcami ich filmów w nieskrępowanej festiwalowym konwenansem atmosferze. Dyskusji pełnych pasji wykraczających często poza ramy obejrzanego filmu.

Strona festiwalu: www.llf.pl

11. LETNIA AKADEMIA FILMOWA - ZWIERZYNIEC 2010

Najbliższa - 11 edycja - Letniej Akademii Filmowej przyniesie kilka ekscytujących spotkań z niezwykłymi postaciami - dawnymi i współczesnymi – luminarzy X muzy.

Pierwsza z nich – to Asta Nielsen, wielka duńska aktorka epoki kina niemego. Dzisiaj odkrywana na nowo, zwłaszcza poza obszarem duńskiej kinematografii, w czasach swojej świetności nie ustępowała sławą największym ówczesnym divom ekranu, takim jak Lillian Gish, Theda Bara, Pola Negri czy Greta Garbo.

Z kolei Jacques Tati próbował przenieść do kina dźwiękowego niepowtarzalny styl niemej burleski. Odwołując się do gatunkowej konwencji mistrzów komediowego slapsticku, przede wszystkim Bustera Keatona, stworzył oryginalną postać pana Hulot, stałego bohatera swoich filmów.

70-ta rocznica urodzin Victora Erice, niech będzie dobrą okazją do przypomnienia twórczości jednego z najbardziej oryginalnych hiszpańskich reżyserów. Erice rzadko staje za kamerą, średnio raz na dziesięć lat, ale za to każdy jego film jest artystycznym wydarzeniem, a pamiętny „Duch roju” (1973) stał się wręcz obrazem kultowym. Na firmamencie kina włoskiego, błyszczy od lat reżyserska gwiazda Gianniego Amelio. Laureat festiwali w Cannes („Złodziej dzieci” /1992/), Wenecji („Lamerica” /1994/, „Tak się śmiali” /1998/, „Klucze do domu” /2004/), nominowany do Oscara („Otwarte drzwi” /1990/), jest jednym z tych reżyserów, na których kolejny film czeka się z niecierpliwością.

Inny klasyk włoskiej kinematografii - Marco Bellocchio - najnowszym filmem "Zwycięzca" wraca po dłuższej przerwie na nasze ekrany. W tym momencie warto przypomnieć wcześniejsze dzieła twórcy "Pięści w kieszeni" i "Czasu religii", zwłaszcza że większość z nich nie trafiła dotąd do Polski.

Za sprawą mundialu oczy całego świata będą w tym roku zwrócone na Republikę Południowej Afryki. A my, niejako przy okazji, spróbujemy odkryć kino z RPA. Nieobecne przez lata w światowym obiegu z powodów politycznych, dziś coraz częściej odnosi sukcesy na arenie międzynarodowej. Co zademonstruje cykl – „Od apartheidu do mundialu”. W przeglądzie wyróżnimy sylwetkę najbardziej znanego w świecie reżysera z tego obszaru - Jamie Uys'a. Światowy sukces przyniósł mu cykl filmów zatytułowanych "Bogowie muszą być szaleni", furorę zrobiły też "Animals are beautiful people" oraz dwuczęściowy film "Funny People".

W tym roku mija 150. rocznica urodzin Antoniego Czechowa. Jego dramaty stanowią po dziś dzień kanon teatralnego repertuaru, a twórczość nieprzerwanie inspiruje filmowców. Jest bodaj drugim - po Szekspirze - najczęściej ekranizowanym autorem. "Urodziny Pana Czechowa" dadzą wgląd w recepcję jego dzieła przez kino.
W innym cyklu – „Elegia dla konia” – pochylimy się nad splotem złożonych relacji, jakie łączą od wieków człowieka z tym wyjątkowym zwierzęciem. I niełatwym losem, jaki zgotował mu człowiek. Premiera nowego filmu Jacka Koprowicza „Mistyfikacja” niezbicie dowodzi, że „Kłopoty z Witkacym” zdają się nie mieć końca. Dotyczy to zarówno zagadek z jego życiorysu, jak i problemów z adaptacjami i odbiorem jego dzieła.

Zacnego jubileuszu – 60-lecia istnienia – doczekała Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa Telewizyjna i Teatralna w Łodzi. Jej zasług dla polskiej kinematografii nie sposób wprost przecenić. Toteż przeglądem „Polskie kino w perspektywie Szkoły” złożymy Jubilatce specjalny, okolicznościowy ukłon.

Ponadto, jak zwykle, w programie Akademii rezerwujemy miejsce na wypady do ościennych kinematografii. Nie zabraknie też stałych pozycji („Filmy w sieci”, „Klubowy karnet”, „W polskim obiektywie”), replik zaprzyjaźnionych z nami festiwali (Planet Doc Review, Krakowski Festiwal Filmowy, Żydowskie Motywy, Etiuda&Anima, Festiwal Mediów „Człowiek w zagrożeniu”). Listę propozycji uzupełnią pokazy w kinie nocnym, koncerty, spektakle, wykłady i spotkania dyskusyjne.

Strona festiwalu: www.laf.net.pl